Gliny i ziemie w wędkarstwie. Cz. 2. Rzeki

Glina wędkarska w łowiskach rzecznych odgrywa niebagatelna rolę. Jej właściwy dobór, przygotowanie i podanie w łowisku decyduje w dużym stopniu o wyniku.

Co wpływa na jej wybór? Przede wszystkim:
• Uciąg,
• Głębokość,
• Ukształtowanie dna,
• Czynniki zależne od specyfiki danego łowiska.

Uciąg wody.
W zależności od tego jak szybka woda płynie w korycie, należy stawiać na bardziej lub mniej spoiste mieszanki gliny. Asortyment glinowy przy połowach rzecznych powinien objąć:
• Glinę rzeczną
• Glinę wiążącą
• Glinę Argile
• Ziemię de Somme lub inną glinę rozpraszającą

Pierwsze dwie wymienione stanowią bazę glinową, natomiast Argile i de Somme stosowane są jako dodatki przyśpieszające pracę oraz poprawiające właściwości smużące. Niemniej w niewielkim uciągu (do 3 gram) Argile powinna być gliną dominującą w mieszance. Pojęcie gliny rzecznej i wiążącej jest pojęciem względnym, gdyż w zależności od producenta gliny te różnią się istotnie. Generalnie gliny wiążące stosuje się jako bazę w rzekach do 10 gram uciągu natomiast rzeczne w uciągach przekraczających tę granicę. Mieszając powyższe rodzaje ziem uzyskujemy pożądaną spoistość, którą dobieramy do własnych upodobań determinowanych wiedzą na temat danego łowiska.

Tab. 1.
Proponowane proporcje poszczególnych rodzajów glin w zależności od uciągu.

Powyższa tabela przedstawia przykładowe proporcje glin w zależności od uciągu. Ich modyfikacja będzie postępowała wraz z analizą kolejnych czynników.

Głębokość łowiska, ukształtowanie i charakter dna.

W niektórych przypadkach należy uwzględnić głębokość łowiska oraz twardość i ukształtowanie dna. Zdarza się, iż występują miejsca w których woda zwalnia i następuje sedymentacja materii organicznej oraz cząstek gleby niesionych z nurtem rzeki. W takim miejscu należy położyć lżejszą znacznie mniej spoista glinę, czyli udział gliny rzecznej lub wiążącej maleje względem gliny Argile i de Somme. Taka korekta mieszanki powinna również nastąpić w przypadku pofałdowanego dna w obrębie naszego łowiska. Wówczas należy pozwolić sobie na luźniejszą glinę tak by uwalniała intensywną smugę a składniki zanęty zatrzymywały się na nierównym dnie. W przypadku łowisk bardzo głębokich z dużym uciągiem glinę można dociążyć niewielka ilością drobnego żwirku.

Specyfika danego łowiska.

Jak wiadomo „każda woda jest inna”. Mimo, iż dwa określone łowiska wykazują podobny charakter (głębokość, uciąg, rybostan) wymagają odrębnego podejścia. Tutaj jedyną receptą dobrego wyboru jest znajomość łowiska. Często mimo niewielkiego uciągu trzeba zastosować ciężką i spoistą mieszankę ziemi podczas gdy na wielu wodach ze znacznym przepływem wody ilość rzecznej gliny powinna być mniejsza względem Argile i de Somme. Zależy to od sposobu podania robactwa i zanęty. Glina Argile i de Somme przyśpieszy uwalnianie składników mieszanki, podczas gdy rzeczna ziemia wręcz przeciwnie, spowolni ją.

Proporcja gliny do zanęty zależy od tego w jakim stopniu ryby pobierają zanętę spożywczą. Zazwyczaj wyjściowa proporcja objętościowa gliny do zanęty to 1:1. W sytuacji gdy poławiane podczas treningu ryby wyraźnie „plują” robactwem natomiast niekoniecznie zanętą wówczas ilość gliny w stosunku do zanęty powinna wzrosnąć tak by zbyt szybko nie przekarmić ryb.
Przygotowanie właściwej konsystencji gliny.

Przygotowując ziemię na rzekę nieodzowny jest spryskiwacz, którym dowilżymy glinę, a także bentonit do jej doklejenia. Jak powszechnie wiadomo by skutecznie utrzymać ryby w łowisku należy przygotować minimum dwie, trzy konsystencje gliny/zanęty. Od takiej, która zacznie natychmiast pracować i rozmyje się w ciągu kilku/kilkunastu minut do takiej, która zacznie pracować po 30 minutach i rozmyje się nie wcześniej jak po dwóch godzinach. Zawsze warto na dnie umieścić dwie kule o „dużym zapasie mocy”, które postoją jeszcze dłużej. Spoistość należy regulować wilgotnością oraz ilością kleju.
 

Na rynku spotkać można głównie dwa rodzaje kleju, bentonit a także klej szary (liant a coller, koller itp.) które różnią się właściwościami i mocą wiązania. Nie polecam śnieżno białych bentonitów, mimo iż posiadają najwyższą moc wiązania to ich właściwości nie są najlepsze. Ich największą wadą jest bardzo wysoki odczyn (11-13), przez co po wymieszaniu takiego kleju z gliną lub zanętą zachodzi silnie egzotermiczna reakcja, która wydziela nieprzyjemny „palący” zapach. Uzewnętrznia to się również pochłanianiem zapachu zanęty/gliny przez taki klej. Najlepsze bentonity są w kolorze kremowym do szarego. Bentonit mojej produkcji celowo pod kątem wędkarskim ma obniżone pH do 8 co jest niespotykane w innych preparatach tego typu, jest zupełnie neutralny dla zanęty. Kleje szare dostępne na rynku to mniej wydajne wersje bentonitu zawierające glinkę kaolinową.

Bentonit należy dozować niewielkimi porcjami do gliny, jednocześnie neutralizując wysuszające działanie kleju wodą rozpylaną ze spryskiwacza. Wedle nowych przepisów po kontroli nie można już domaczać zanęty więc glinę z klejem należy bardzo delikatnie przewilżyć i nakryć wilgotnym ręcznikiem.

Często w łowisku występują sporych rozmiarów ryby, które w jedną chwilę nawet z najbardziej sklejonej zanęty i gliny zostawią gęstą smugę w wodzie. Wówczas można je zatrzymać silnie sklejonymi robakami podanymi wraz ze żwirem przy użyciu specjalistycznego kleju.
 

Powyżej omówiony temat jest zagadnieniem bardzo praktycznym. Trudno przedstawić go teoretycznie, dlatego też to co zostało napisane wyżej ma na celu syntetycznie nakreślić podstawowe zagadnienia, które należy rozważyć dobierając i przygotowując glinę na rzekę. Wiedza jest ważna, jednakże nic nie zastąpi doświadczenia w przygotowywaniu gliny/zanęty na rzekę i analizowaniu uzyskanych rezultatów.